11

ROZDZIAŁ XI

„A gdy przyjdzie brzask,

Co było w naszych sercach kiedyś,

Kiedyś jak świecący diament,

Cały straci blask”.

           

~

            Czułem jego usta na swojej skórze. Spragnione, dążące do celu bez skrępowania, nie pozwalające wykonać jakiegokolwiek ruchu. Byłem bezwolny jak marionetka, poddawałem się każdemu muśnięciu jak udręczony abstynencją alkoholik. Teraz należałem do niego... Byłem tylko jego. On mnie miał, nikt więcej. A mój masochistyczny duch rozpływał się pod dotykiem jego palców jak topniejący wosk w świecy.

           

            Chyba zwariowałem.  Całe moje życie zawęziło się do tej niewielkiej przestrzeni między nami.

            Tylko, kurwa, dlaczego tak łatwo się poddawałem? Dlaczego nie potrafiłem wyznaczyć między nami granicy? Czy byłem już takim emocjonalnym degeneratem? Nie… Ja kochałem. Kochałem całym sobą i mimo upływu czasu, nie potrafiłem przestać. Nie chciałem przestawać.

            Kiedy odszedł, krucha konstrukcja stabilności jaką miał mój umysł, zawaliła się. Moim niebem wstrząsnęła burza z piorunami; srebrne języki lizały moje rany, elektryczność przeszywała mnie na wskroś nie pozwalając sercu pracować. Zatrzymywało się, biło szaleńczo, umierało, wybijało leciutki, prawie niewyczuwalny rytm. Moje oczy straciły wzrok, moje uszy przestały słyszeć, moje serce było puste. Wypełniła je czerń, pustka. Zadomowiła się w nim, odebrała mi… Właściwie, czemu znowu się nad sobą użalam? Poniekąd to moja wina.

Nie potrafiłem sprawić, aby kochał tylko mnie, chciał tylko mnie.

Szukał dla siebie czegoś lepszego, nie chciał żyć z popieprzonym małolatem, który z nienawiści do samego siebie, niszczył i jego. Więc zostałem sam.

Sam ze swoim bólem. Sam ze swoimi problemami. I jako samotny człowiek musiałem nauczyć się żyć.

Pech chciał, że nijak mi się to nie udało, a za fasadą uśmiechu skrywałem człowieka obdartego z życia. Pokruszonego jak kawałki szkła po zderzeniu z pięścią rozjuszonego wojownika.

Skąd w nim nagle wezbrało się tyle uczuć? Każdy pocałunek przesiąknięty tęsknotą i żalem. Każdy dotyk, nawet najlżejszy, jest jak podpisanie kontraktu z diabłem, zaprzedanie mu swojej duszy. W zamian za co? Za to, że opuścił mnie, człowieka, który kochał go ponad wszystko, co mu najdroższe? Śmiechu warte…

Gdybym był nim, a nie byłem, ale gdybym jednak był… Nie pozwoliłbym, aby ktokolwiek cierpiał przeze mnie. Schowałbym się przed ludzkim wzrokiem i nie wyściubiał nosa ze swojej bezpiecznej norki, dopóki ludzkość nie zaczęłaby egzystować w podziemiu, a ja nie zostałbym na powierzchni całkiem sam.

I może dlatego, że moja głowa jest nieuleczalnie chora, chora z miłości i zawiści, udręczona obrazem ukochanego ciała związanego z obcym ciałem… Postanowiłem grać. Obojętnie jak. Grać na zwłokę, grać na nerwach, igrać z pragnieniem, prześmiewczo patrzeć na dobroć. Nie dostanie prawdziwego mnie. Teraz moja kolej, aby się bawić i obserwować jak gnuśnieje w objęciach moich dłoni. Jak jego kolory bledną, a ja staję się królem.

Królem zniszczenia, władającym królestwem niedoli i cierpienia.

Ale… Czy będę dostatecznie silny, by sprzeciwić się swoim pragnieniom? Niech czas wypowie się zamiast mnie, bo to on jest pisarzem, a ja szmacianą kukiełką w jego ręku.

Czasem myślę, patrząc na bestialskość ludzkiego gatunku, że wolałbym być zwierzęciem. Mają więcej empatii, są… Bardziej ludzkie niż my, ludzie. Owszem, jedno zabija drugie, by przeżyć, ale nie ma wśród nich kretyńskich wojen. Nie ma rozbojów w biały dzień, nie ma kleru, nie ma hipokryzji, egoizmu, kłamstwa.

A co ze zwierzętami, które łączą się w pary na całe życie, dopóki ostatni skrawek sierści nie pokryje się siwizną? Są wierne, lojalne, prawdziwe. My, ludzie, jesteśmy  dla świata trucizną, codziennie emitujemy miliardy metali ciężkich do atmosfery i dziwimy się, że klimat się zmienia, lodowce topnieją, ziemia zamarza, to znów nagle się ogrzewa. Początek końca, koniec początków. Apokalipsa.

~

Powietrze poruszyło koronami drzew, które drgnęły niespokojnie, chwiejąc na wietrze. Czerń ogarnęła poszarzałe niebo, a pojedyncze migoczące gwiazdy usłały jego płaszczyznę. Firana, wcześniej spoczywająca w bezruchu zafalowała gwałtownie, a ich ciała objął przyjemny chłód wieczornego oddechu natury; pagórki dreszczy wybrzuszyły na ich skórze, stawiając drobne włoski w pionie. Bill odchylił głowę w tył, wsparł dłońmi o kolana kochanka i przymknął zmęczone powieki. Odetchnął, biorąc w płuca głęboki haust świeżego powietrza. Przełknął ślinę, przez co grdyka uniosła się o parę centymetrów i powróciła po chwili do wcześniejszego stanu; kropelki potu zrosiły brzoskwiniową skórę, przyciągane siłą grawitacji spływały ku ziemi, tworzyły wilgotne ścieżki, co dla mężczyzny o czarnych włosach było widokiem hipnotyzującym. Tak, zdecydowanie był zahipnotyzowany przez tę piękną istotę, która stała się dla niego namacalna, fizyczna, była czymś więcej, niż sennym wspomnieniem z przeszłości.

Billa wypełnił błogi spokój, jakaś radość, której nie potrafił jednoznacznie określić. Spełniony, kochany, wrócił do przeszłości… Do swojej idylli, idealnej krainy, w której nie istnieje cierpienie ani złość, nie istnieje zdrada, ani oziębłość innych dłoni. Tutaj należał do niego, a on w podzięce ofiarowywał mu bezpieczeństwo i swoją miłość. Gwarantował, że wszystkie pragnienia są ich własnością, a zagubione żądze znajdą swoje miejsce w czasie, aby się urzeczywistnić.

- Jeszcze – mruknął gardłowo, opadając torsem na tors Toma. Skóra spotykając się z nagą skórą drugiego wyzwoliła impuls elektryczny, który pognał wzdłuż ich kręgosłupów, doprowadzając ich ciała do stanu gotowości. Miał ochotę śmiać się i płakać, w końcu… Może to było totalne szaleństwo, coś, czego nie spodziewał się po samym sobie… Ale czy kompletny nonsens nie może być powodem naszego szczęścia? Zazwyczaj na całokształt składają się drobne cząstki, elementy układanki, których kształty wpasowując się w siebie, tworzą całokształt. Obraz, który cieszy oczy przez stulecia, a czasem przez całe ery.

- Przez twój popęd seksualny zmienię się w suszoną śliwkę – stwierdził Tom z przekąsem, jednak zaraz roześmiał się, opierając dłonie na szczupłych biodrach Billa. Opuszki zagłębiły się w miękkiej skórze, a dla jego oczu coś tak błahego było piękne, jakby przybyłe z innego świata. Pchnął go w tył, jednocześnie znajdując miejsce między jego udami, które ten drugi zdążył rozchylić na tyle, aby wygodnie się między nimi zmieścił. Oparł dłonie na karku Toma, gładząc opuszkami palców drobne włoski pokrywające jego strukturę. Jednym z nich pognał na szyję, wzdłuż pulsującej żyły wybijającej rytm jego serca, po czym wsparł opuszek na jego dolnej wardze, leciutko wnikając we wnętrze ust kochanka. Jego nogi oplotły się wokół bioder silniejszego mężczyzny niczym macki ośmiornicy, unieruchamiając go i nie pozwalając wykonać żadnego ruchu. W końcu to miał być ich czas, czas, który naładuje akumulatory w ich ciałach i pozwoli na dalszą walkę z okrutną rzeczywistością. Bo żaden z nich nie wiedział co zdarzy się jutro, pojutrze, za tydzień, rok, dwa…

- Kochaj mnie… - szepnął, zmysłowo okrążając kontur warg językiem. Cały drżał z niecierpliwości, z pragnienia, z ochoty, by znów zagłębił się w nim… Wziął! Na kolanach, pod ścianą, przywiązanego do łóżka, obojętnie! „Niech mnie już weźmie, teraz, natychmiast…”, błagał w myślach.

Tom spoglądał na niego spod wachlarza ciemnych rzęs okalających jego oczy. Słyszał wyraźnie te dwa, krótkie słowa. Kuszące jak wąż w raju, namawiający niewinną jeszcze Ewę na skosztowanie rajskiego jabłka. Wraz z pierwszym gryzem światem zawładnął grzech, fala nienawiści, która przetoczyła się wzdłuż wszystkich kontynentów i ugrzęzła w ludzkich sercach. Błąd jednej osoby zdołał zniszczyć dobroć całej populacji, choć nieliczni rodzą się bez grzechu pierworodnego, niewinni niczym anioły ubrane w ludzką skórę.

            Przesunął wierzchem dłoni wzdłuż kości policzkowej Billa; jego skóra była gorąca, rozpalona wręcz, a on zdawał się nie mieć dość. Chciał tego ze swojej własnej, nieprzymuszonej woli. By znalazł się w nim, kolejny raz… A pokusa była zbyt silna, by móc się jej przeciwstawić.

Wplótł obie dłonie w jego włosy i odchylił głowę kochanka w tył, wiodąc ścieżką stworzoną z lekkich muśnięć wzdłuż linii szczęki. Dotarł do drżącego podbródka, wysunął język, który wspiął się wyżej i otarł o miękką powierzchnię dolnej wargi. Przygryzł ją, pociągnął w swoją stronę, zassał; czuł, jak tęsknota rozpiera każdą cząstkę jego jestestwa, a męskość nabrzmiewa, przypominając o nowo zrodzonych pragnieniach. Wpół rozchylił usta, gestem mówiąc, by nie krępował się i wniknął głębiej.

Ich języki splotły się ze sobą jak pnącza trującego bluszczu oplatające korę drzewa; zahaczały o siebie, uciekały, to znowu spotykały łącząc w uścisku. Bezwładne ciało pokryte narzutą utkaną z obcego ciała, drgnęło gwałtownie, a zęby zagłębiły się w dolnej wardze Toma, raniąc ją do krwi. Ten syknął, spijając szkarłatną ciecz, nachmurzył się.

-  Ciebie całkiem jeb… - Bill nie pozwolił mu skończyć.

- Pieprz mnie, zerżnij w końcu! – zażądał. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że przed chwilą prosił o coś zupełnie odrębnego, błagał o łagodny akt, ale czując go, czując tę pieszczotę, zmienił zdanie. Chciał pozbyć się ciążącego mu pragnienia, zmyć z siebie brud, a jedynym oczyszczeniem dla spopielałej duszy było spełnienie w tych silnych ramionach. Kolejne z rzędu. Im mocniejszy ból czuł, tym bardziej wyzwolony się stawał, im głębiej czuł go w sobie, tym czystsza była jego skóra. Wsparł się na przedramionach o materac łóżka, posyłając Tomowi prowokujące spojrzenie. Poluźnił splot na jego biodrach, uwalniając nogi i wymykając spod ciążącego nad nim kochanka. Ten, zaskoczony nagłą zmianą, nawet nie zorientował się, gdy Bill wtulił wątły tors w jego plecy, oplatając jego sylwetkę ramionami. Nachylił twarz nad jego uchem, wiodąc koniuszkiem języka wzdłuż jego chrząstki, po czym szepnął;

- Weź mnie, jestem twój…

W Tomie zagotowało się po raz kolejny tego wieczoru. Odkąd zmienili miejsce pobytu z sypialni Georga na tą, która należała do niego, Bill zamienił się w dzikie zwierzę, które łaknie wiecznej uwagi, mocnego dotyku i jeszcze gwałtowniejszych aktów. Zawsze potrafił go zaskoczyć, ale teraz, jego wyuzdanie przeszło jego najśmielsze oczekiwania… Co dla niego samego było zaskoczeniem, nakręcił się tą sytuacją niemal do czerwoności. Gdyby było to możliwe, wybuchnąłby… I wybuchnie, posługując się chętnym, młodym ciałem jak narzędziem rozkoszy.

Choć wydawało mu się to niesmaczne i godzące w dumę tego drugiego, nie mógł się powstrzymać. Sam podsunął mu się prosto pod nos, a on, jako drapieżnik, nie zaoponowałby nawet wtedy, gdyby od tego sprzeciwu zależało jego życie.

Warknął, wymykając się spod rozgrzanego ciała Billa i wstał, górując nad – wciąż spoczywającym na pościeli – młodym mężczyzną. Ten uśmiechnął się złowieszczo, wlepiając pociemniałe tęczówki w twarz Toma. Rozchylił uda i uniósł pośladki, eksponując jeszcze więcej siebie, tylko dla jego oczu. Chciał jego zdecydowania, siły, aby go poniżył, jednocześnie wielbiąc i pragnąc, podniecając się nim… Nie był pewien swojej wartości, grał, udawał, a swoją rolę w obecnym akcie upatrywał jako akt w największej teatralnej roli swojego życia.

Chwycił go silnie za biodra, i przysunął bliżej krawędzi łóżka, przez co młodszy stracił stabilność i poczucie równowagi, zagłębiając twarz w kołdrze. Zanim zdążył się wyprostować, poczuł dłoń na swoich plecach, która znakomicie uniemożliwiała mu wykonanie jakiegokolwiek ruchu. Był zniewolony, zdany na łaskę albo niełaskę tego, którego zwał oprawcą swoich uczuć, zabójcą „wrażliwego ja”, myśliwym kochających serc.

Później był tylko ból. Rozrywający go na cząstki, wnikający w jego istnienie i odbierający oddech. Ściskał w dłoni białe prześcieradło, a kostki na jej wierzchu pobielały z wysiłku. Czuł jak jego własne ciało, niezależnie od niego, przemieszcza się po pościeli. Jego włosy oblepiły kark, jego własne gardło, nie pytane o zgodę, wypełniało przestrzeń gamą różnorakich jęków i westchnień, należącego do ucieleśnienia jego pragnień imienia, rzucanego w chwilach, gdy każde z pchnięć bioder wywoływało w nim ekstazę. Wsparł wolną dłoń o jeden ze swoich pośladków zagłębiając w nim paznokcie; poczuł, jak Tom kładzie na niej własną, zagłębiając się w nim do granicy własnych możliwości, jak kończy w nim, w tym samym momencie wypełniając go swoim nasieniem, a umysł zabierając ponad to, co metafizyczne, ofiarowując świat pozbawiony wad.

~

- Bill! Mówię do ciebie – warknęła kobieta, machając dłonią przed oczami swojego przyjaciela. Choć obecny fizycznie, wydawał się odbiegać myślami do innego świata, gdy wpatrzony w obraz za oknem, nie zauważał góry piętrzących się przed nim gazet i zleceń. Coś się zmieniło, a ona, Olivia, zauważyła to od razu, odkąd tylko spojrzała na jego twarz.

Od razu zorientowała się, że coś musiało się wydarzyć. Jego poszarzała skóra nabrała koloru, a w głębi niegdyś martwych oczu, tlił się wesoły płomień. Oczywiste było, że cieszyła się jego szczęściem, ale chciała wiedzieć co się wydarzyło, że jego stan zmienił się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Była gotowa kupić nowego Mercedesa S-klasy temu, kto zdołał przywrócić do życia jej przyjaciela, jej biednego, zagubionego Billa. Czasem czuła się jak jego matka, opiekowała się nim, kiedy on sam miał siebie dość i nie potrafił dojść do ładu ze swoim bólem, pakując się w coraz to nowsze kłopoty. Ona widziała wszystko i wiele więcej, ale i tak kochała na swój sposób. Ten przyjacielski, oczywiście.

- Przepraszam, mówiłaś coś? – zapytał, starając się przybrać swój zwyczajny, nieczuły ton głosu. Sprawiało mu to niemałą trudność, bowiem nie chciał, aby ktokolwiek zauważył jak wielka zmiana w nim zaszła i jak musiał zapomnieć o swojej złości, by pozwolić się dotknąć. Jednak tylko on wiedział, że w końcu sam sobie je odbierze, chcąc zemsty. O ile zemsta nie przyjdzie sama, odbierając im obu więcej, niż te kilka, ponownych chwil szczęścia.

- Od dobrych dziesięciu minut gadam i gadam, a ty jak ta sroka gapisz się za okno – Uniosła brew, wykrzywiając usta w grymasie, który początkowo miał być uśmiechem.

- No chyba śnisz Olivia, po prostu za dużo gadasz, więc po dwóch minutach straciłaś mnie kompletnie.

- Yhy, jasne, skowronku. Przyznaj się, coś wyprawiał w nocy? I z kim? Musiało być nieźle skoro jesteś taki… Wesoły. – zażartowała, zakładając kosmyk jego blond włosów za ucho.

Bill poczerwieniał, od razu zmieniając temat rozmowy na taki, który dotyczył kolejnego z ich wspólnych zleceń. Ostatni raz kiedy pracowali ze sobą na planie przybierając przed obiektywem najróżniejsze z dziwacznych póz, minęło sporo czasu. Nawet nie wiedział, czy zdoła zachowywać się naturalnie w jej towarzystwie, w końcu było to trudne, szczególnie teraz.

Gdy Bill odstawił kubek kawy na blat, do ich uszu dobiegło pukanie do drzwi. Najpierw ciche, a później bardziej naglące. Mężczyzna uniósł brew, wymieniając zdziwione spojrzenie razem z Olivią.

Któż to może być o tej porze? Tom nawet nie wiedział gdzie teraz urzęduje, gdzie znajduje się jego agencja. Wprawdzie mógł wpisać to w Google i z łatwością wyszukać, ale szczerze wątpił, aby mu się chciało. Zapewne miał dyżur i zero czasu, aby napić się choćby kawy czy odetchnąć, więc do cholery, nachodziłby go teraz? Prychnął w myślach i byłby się zaśmiał, gdyby nie głos najbliższego człowieka, kobiety, którą zdołał do siebie dopuścić.

- No powiedz, żeby wchodził. – Szturchnęła go w ramię. Odchrząknął i powiedział;

- Proszę.

Do pokoju wszedł młody chłopiec, miał góra dziewiętnaście lat, a na piersi widniała plakietka popularnej firmy kurierskiej. Spojrzał na dwójkę przyjaciół spod uniesionej brwi, po czym zobojętniał i oficjalnie oznajmił;

- Do Billa Trumpera. -  spojrzał na Billa jako na odbiorcę paczki ze względu, że był jedynym mężczyzną w pomieszczeniu. - Proszę podpisać tutaj. – Podszedł bliżej i zaoferował swój długopis. Ten wziął go między smukłe palce, podpisując papier pokrętnym zawijasem, po czym wcisnął go z powrotem w jego dłoń. Młody mężczyzna, ba, jeszcze nastolatek, podał mu niewielki pakunek owinięty w niezbyt piękny, brązowy papier, przewiązany szarym sznurkiem.

Bill wpatrywał się w owy prezent przez kilka minut, dopóki kobieta nie wyprosiła gościa i nie ponagliła;

- No dalej, otwieraj, jestem ciekawa co to jest!

Przełknął ślinę. Był pełen obaw odnośnie zawartości tego małego pudełka, ale zrozumiał, że jest także podekscytowany, a jego serce bije radośnie w piersi. Złapał za koniec jednego z cienkich sznureczków i pociągnął…