7

ROZDZIAŁ VII

“His window's open anytime he's home, but now it's locked up at last,

He gonna get beaten playing with the dark, innocence under attack.
He was bound to be stabbed in the back, all for some fun in the sack”.

            Do budynku wpadł tak prędko, jak burza z piorunami. Niczym wściekły byk, taranował po drodze ludzi, których miał w głębokim poważaniu. Teraz to nie było dla niego istotne, miał inne priorytety. A największym z nich była wiedza, rozwiązanie zagadki, która męczyła go i spędzała sen z powiek. Gdyby był mądrzejszy, dowiedziałby się już wcześniej, ale oczywiście musiał zignorować podszepty rozumu. Tak, jakby racjonalne myślenie kiedykolwiek go zawiodło… Wszystko, czego mógł się spodziewać ze swojej strony to ochrona wrażliwych struktur jego duszy, tych, które nie zapomniały jeszcze jak to jest być człowiekiem.

            Pchnął ciężkie drzwi gabinetu swojego przyjaciela, a nie napotykając oporu z ich strony, przekroczył pewnie próg. Oparł się plecami o drewnianą płaszczyznę i splótł ramiona przed klatką piersiową, wpatrując się w starszego człowieka niczym drapieżca w swoją ofiarę.

            - Tom… Czy ciebie czasem nie powinno tu nie być? – rzucił kwaśno, spoglądając na niego sponad swoich okularów.

            - Mało mnie to obchodzi. I nie wyjdę stąd dopóki nie wyjaśnisz mi co tu się do cholery dzieje!

            - A co ma się dziać? Oprócz tego, że wpatrujesz się we mnie jak sęp w padlinę? – zapytał ironicznie, spokojnie przeglądając resztę swoich notatek. 

            W Tomie aż zagotowało się z bezsilnej złości. Jak mógł być tak bezczelny i udawać, że nic się nie dzieje, kiedy tak naprawdę działo się wszystko, a może nawet jeszcze więcej? Odepchnął się plecami od twardej powierzchni drzwi po czym podszedł bliżej; oparł dłonie o blat biurka i nachylił się nad Jonathanem.

            - Mówię o tym, o czym nie chciałeś powiedzieć mi wczoraj. Słucham.

            Jonathan zadrżał i poluzował splot krawatu pod szyją, po czym westchnął. No tak, nie ma innego wyjścia, musi powiedzieć… Oparł się wygodnie o oparcie swojego biurowego fotela, zsunął okulary z nosa i odłożył je na biurko. Potarł kciukami kąciki oczu, po czym wzdrygnął się i wbił zmęczony wzrok w brązowe tęczówki młodego lekarza. Nie wiedział nawet jak ma zacząć; od czego zacząć… Jak ma mu wyjaśnić? Jak ma dobrać odpowiednie słowa, aby ten człowiek nie zrozumiał go opatrznie?

            - Widzisz, ten drugi wypadek… - zaczął, jednak chrząknął i się poprawił. – Był wypadek, gdzie ucierpiały dwie osoby. Jedną musieliśmy wprowadzić w stan śpiączki farmakologicznej, a druga oprócz kilku ran, zadrapań i wstrząsu mózgu, nie doznała poważniejszych obrażeń. Mówili o tym w wiadomościach, tak przy okazji – zatrzymał się.

            - Wciąż mówisz omijająco. Kto to?

            - Tom, słuchaj… Posłuchaj mnie jako przyjaciela, ja wiem, że T-…

            - Kto?

            - Bill Trumper i jakaś dziewczyna – wyrzucił z siebie za jednym zamachem, po czym zacisnął dłonie w pięści. Bóg jeden wiedział jak bardzo nie chciał mu o tym mówić, ale z dwojga złego lepiej, że dowiedział się od niego, niż jakby przypadkiem wpadł na młodego modela na jednym z korytarzy. Poza tym ta sprawa była objęta ścisłą tajemnicą i nie mógł ot tak powiedzieć, bo wiedział, że mógłby liczyć się z poważnymi konsekwencjami. Gdyby któremuś z bogatych pacjentów nie spodobało się wyjawienie sekretu, mógłby zostać pozbawiony prawa do wykonywania zawodu, a jak łatwo się domyśleć, nie chciał tego. Pomoc i leczenie ludzi było pasją jego życia, bez tego hobby, przepadłby z kretesem. Zabakarydował w swoim apartamencie, w fotelu przed telewizorem, z puszką piwa w ręce i pilotem w drugiej i nie chciałby nawet słuchać o tym, że może prowadzić inne życie od tego, które widzi w tej chwili.

            Tom zamarł w miejscu. Przestał się ruszać, nawet powietrze nie znajdowało drogi ujścia z jego płuc. Wszystkie jego lęki, cały strach… Wszystko znalazło ujście w tej chwili. Przestrzeń zaczęła zwężać do rozmiaru pudełka po zapałkach, a on czuł się uwięziony. Uwięziony jednej z cel swojego mózgu, w labiryncie nieporozumień i niedopowiedzeń. Wiedział jednak, że lepsza najgorsza prawda niż najsłodsze kłamstwo, stąd zebrał całą siłę jaką w sobie miał, żeby odetchnąć ciężko. Jego umysł wypełniała pustka, a czasem pustka to nic innego jak multum myśli i odczuć, których nie sposób ubrać w słowa.

            - Możesz mi powiedzieć gdzie go znajdę? – zapytał niemal błagalnie. Jeżeli nie dowie się od niego, znajdzie inny sposób, żeby odnaleźć tą przeklętą salę. Dosyć już nieporozumień! Dosyć! Musiał go zobaczyć i to jak najprędzej. Życie właśnie dało mu lekcję, że nie można zwlekać, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy zawiłość losu sprawi, że wyjaśnienia staną się niepotrzebne. Nigdy nie wiadomo za którym rogiem czyha śmierć. Z życia trzeba brać garściami, cieszyć się każdą sekundą i nigdy nie zwlekać. W przeciwnym razie można żałować, że nie miało się odwagi ku temu, aby spełniać marzenia.

            - 114 – odpowiedział lapidarnie, a zdawać się mogło, że nim skończył, Toma już nie było.

~

            Puścił się biegiem przez korytarz, a kiedy przystanął zorientował się, że ciężko dyszy. No tak, jego kondycja pozostawiała wiele do życzenia, choć kiedy wyciskał z siebie siódme poty na siłowni, nigdy nie narzekał. Wiedział, że robi to dla siebie i dlatego, żeby nie zgnuśnieć podczas dni wolnych, czy wtedy, kiedy nie miał do roboty nic więcej, ponad wpatrywaniem się w ściany i sprawdzaniem lodówki po raz siedemdziesiąty dziewiąty tak, jakby jakimś cudem coś ciekawego zdążyło się w niej pojawić nie mając możliwości zrobienia zakupów. Spojrzał na plakietkę z numerem, która została zawieszona mniej więcej pośrodku drzwi strzegących sekretów jednej ze szpitalnych sal. Wiedział, kto znajduje się za nimi, wiedział, że obraz, jaki ujrzy może być nieprzyjemny. Wyrzucał sobie w duchu, że nie był w stanie go ochronić… Nie mógł być przy nim w chwili, w której najbardziej go potrzebował. Może, gdyby zaistniała taka możliwość, role odwróciłyby się? Może to on, Tom, leżałby za tymi szpitalnymi drzwiami obolały, a Bill byłby zdrów, w pełni sił. Może. Słowo tak odległe i irytująco frustrujące. Może. Gdyby tylko mógł zamienić pragnienia w rzeczywistość, zrobiłby to.

            Ułożył dłoń na klamce i zawahał się przez chwilę. Czy powinien nagabywać go swoją obecnością, kiedy potrzebuje spokoju…? Przecież wiedział w jaki sposób podchodzi do jego osoby i, że jego przybycie zostanie przywitane ozięble. Mimo wszystko postanowił być silniejszy od potworów zamieszkujących we wnętrzu jego umysłu i zrobił krok na przód. Uchylił drzwi, po czym przekroczył pewnie próg i omiótł spojrzeniem salę.

            Dostrzegł Billa siedzącego na skraju łóżka, wpatrywał się w coś intensywnie, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zdawał się tak słodko bezbronny, tak kruchy; idealny, dokładnie taki, jakiego uwielbiał go najbardziej. Ten człowiek, który jawił się przed nim był niczym wspomnienie. Blada skóra, wąskie barki, szczupłe ramiona. Oddychał spokojnie, choć jego twarz pełna była drobnych zadrapań i głębokich skaleczeń. Kto, do jasnej cholery, ośmielił się go skrzywdzić…?

            Mógł odpłynąć łodzią swoich snów dalej, kiedy cierpki komentarz Billa zwrócił go światu rzeczywistemu.

            - No nie… Znowu ty?

            Postanowił rzucić jego ton mimo uszu, ruszając w jego kierunku. Milczał jak zaklęty, a choć zazwyczaj w takich sytuacjach jego umysł wypełniało multum myśli, tak teraz istniała jedynie pusta przestrzeń złożona z miliardów tajemnic. W dodatku zapisanych w języku, którego nie znał. Uśmiechnął się delikatnie, po czym przysiadł obok niego i złożył dłonie w koszyczek zawieszając je między rozchylonymi kolanami. Chciał mu tyle powiedzieć, ale od czego zacząć…?

            - Jakbyś zapomniał, jestem tu lekarzem, a ty pacjentem – wywinął się zgrabnie, automatycznie wyrzucając sobie infantylność. Dlaczego akurat teraz zabrakło odwagi, aby strzelić czułym wyznaniem, dlaczego? Mógł coś zmienić! Teraz, natychmiast! A, może, po prostu nie chciał się spieszyć? Może zamiast próbować coś na nim wymusić, postawi na spontaniczność jednocześnie zmuszając go do swojego towarzystwa. Choć Bill był wolnym duchem wiedział, że obecność mu imponuje. Nawet wtedy, kiedy rzuca kąśliwe uwagi i się denerwuje wie, że jest ważny. I takim sposobem najłatwiej można go do siebie przekonać. Zawsze był ciężki, ale jeżeli tam w środku wciąż jest coś z młodego chłopaka którego znał, właśnie znalazł dobry sposób na to, aby do niego dotrzeć.

            - Aha, i co? Mam niby uwierzyć, że tylko to tobą powoduje? – prychnął, zakładając ręce przed klatką piersiową. Jego usta wykrzywiły się w grymasie bólu, na co Tom zareagował tak, jak na lekarza przystało. Oplótł jego nadgarstki palcami i zmusił, aby opuścił ramiona do poprzedniej pozycji. Z tego, czego się dowiedział po drodze, miał zwichnięty bark i nie powinien się przemęczać.

            W tym momencie, dla Billa, świat stanął w miejscu. Gdy poczuł na swojej skórze dotyk spracowanych dłoni, przez chwilę zapragnął schować się w ramionach silniejszego mężczyzny i pozostać tam tak długo, dopóki świat nie upomni się o nich. Dopóki nie będą musieli biec, dopóki mogą rozkoszować się chwilą. To była sekunda, a może jej ułamek. Bo pragnienie tak prędko, jak się pojawiło – odeszło. Przegonione przez drzazgę tkwiącą w sercu, która mimo czasu, wciąż potrafiła sprawić, że kwiliło żałośnie, chcąc rozpłynąć się w nicość i zapomnieć. Zapomnieć o nim, o wszystkich dobrych i złych chwilach. Tak, jakby to wszystko, przez co razem przeszli – nigdy nie istniało.

            - Mam swoje powody. Pierwsze co przyszło mi do głowy, jak do jasnej cholery się w to wpakowałeś? – Tom odpowiedział pytaniem na pytanie.

            - A może ty mi powiesz? Nie pamiętam zbyt wiele.

            Bill odrzucił na moment gorycz jaką w sobie miał, całą żółć i złośliwość. Musiał się dowiedzieć nawet, jeżeli oznaczało to spoufalanie się z wrogiem. No i, co stało się z Olivią?

            - Moja wiedza jest ograniczona – skłamał, marszcząc brwi. To nawet nie było kłamstwo, a niewinne mijanie się z prawdą. Nawet jeżeli chciałby, nie mógł mówić teraz. Nie teraz, kiedy Bill wciąż był w szoku i mógł zrobić coś głupiego. Tom wiedział, że jest do tego zdolny, toteż postanowił, że najistotniejsze szczegóły zostawi na potem, a może do tego czasu zdoła sobie przypomnieć co nieco. Spojrzał niepewnie na swojego towarzysza. Pierwsze, co rzuciło mu się w oczy to, że jego wzrok nie wyrażał wrogości po raz pierwszy od dawna, więc może są na dobrej drodze ku temu, aby wszystko odkręcić…? To, co zobaczył dało mu nadzieję, ale i siłę, żeby się nie poddawać. – Z tego, co się dowiedziałem okazało się, że znalazłeś się w tej sytuacji ponieważ utknąłeś wraz z koleżanką w samochodzie staranowanym przez ciężarówkę. Chyba, o ile moja wiedza nie jest błędna. Jakimś cudem wyszedłeś z tego bez szwanku, z kilk…

            - Omijasz temat, albo czegoś mi nie mówisz, Tom. A może powinienem zwracać się do ciebie per doktorze Kaulitz? – uśmiechnął się, na co mężczyzna musiał zdusić w sobie pragnienie, aby się roześmiać. – Co z Olivią? Gdzie leży? Jak się czuje? – zalał go lawiną pytań, starając się zachować neutralny wyraz twarzy choć wiedział, że z głowy odpłynęła mu cała krew.

            Tom poczuł, że zaczyna się stresować. Nigdy nie lubił przekazywać rodzinom złych informacji, ponieważ czuł ich ból głęboko w sercu i nie mógł go stamtąd wygonić. Teraz, zakładając kolejną z masek na twarz, westchnął ciężko.

            - Bill… - zaczął łagodnie. – Nie jestem odpowiednią osobą, żeby przekazywać takie informacje. Musisz odpoczywać i dojść do siebie, później przyjdzie czas na wyjaśnienia.

            - Nie obchodzi mnie to. Chcę wiedzieć co się stało w tej chwili.     

           

            - Wciąż jesteś w szoku i musisz odpoczywać. Zaraz, czy Ty wyrwałeś wenflon? - Tom utkwił wzrok w kablu zastygłym w niewidzialnej materii, po czym zwrócił go na zgięcie łokcia młodego pacjenta i zagryzł dolną wargę. Bill nigdy nie lubił kroplówek, ale takiej niesubordynacji się po nim nie spodziewał… Można było mu wiele zarzucić, ale nigdy tego, że był głupi czy nie dbał o swoje życie. On kochał żyć. Nie znał nikogo, kto miałby tyle energii i potrafił rozwiązać każdy problem. Nigdy się nie poddawał, zawsze zarażał ludzi swoim optymizmem. Więc co, do jasnej cholery, się stało…? Dlaczego był tak nieodpowiedzialny, kiedy powinien w spokoju poczekać, aż kroplówka ureguluje poziom elektrolitów w jego krwi, wzmacniając organizm. Bill obdarzył go ironicznym spojrzeniem, po czym skinął głową.

            - Jaki ty jesteś głupi, nie mam słów. Muszę zawołać pielęgniarkę. – mówiąc napotkał wzrok Billa mówiący coś, co można było odczytać jak: „Spróbuj mi to założyć. No spróbuj, skoro wiesz, że nienawidzę kroplówek”. Kontynuując swój monolog, dopowiedział jeszcze: - Nie stawiaj się choć ten jeden raz. Z powodu  współpracy z lekarzem, a właściwie to ze mną, nie będziesz miał problemów, a możesz wynieść jedynie korzyści.

            - Wiesz, że flirtowanie z pacjentami jest surowo zabronione? – uniósł brew w górę, uśmiechając się wymownie.

            - Jakbym kiedykolwiek przejmował się przyjętymi normami, poza tym nikt tu nie flirtuje.

            - Jeszcze nie, Tom. Jeszcze nie. – zaśmiał się, wiedząc, że mężczyzna posiada konkretny cel swojej wizyty i nie podda się dopóki on, Bill, nie wysłucha wszystkiego, co ma do powiedzenia. Co najgorsza, ten coraz częściej rozważał taką opcję i był wręcz przerażony, że w końcu się podda. Tak długo był sam, a on był tak blisko, więc może…? Zdradził go. Nie ma takiej opcji. – Idź po tą pigułę.

            Dla Toma to było idealne wyjście z niezręcznej sytuacji. Rzucił szybkie: „poczekaj”, po czym wyszedł na korytarz, aby poprosić jedną z koleżanek o pomoc przy niesfornym pacjencie. Pacjencie, który dla każdego był tylko jednym z wielu, a dla niego był pierwszym i ostatnim… Był tym, który uratował go w chwili, kiedy zaczął zatracać się w znieczulicy, zgryzocie i niemocy zmienienia tego, co już zostało zrobione.

~

Czy ten dzień mógł być lepszy? Wszystko układało się po jego myśli, odniósł ogromny sukces w pracy i podpisał kontrakt ze znanym domem mody. Przecież zawsze do tego dążył, a teraz, kiedy spełniały się jego marzenia, zdawać by się mogło, że nigdy nie było i nie będzie lepiej. Chciał już wrócić do domu i podzielić się wszystkim z miłością swojego życia. Wiedział, że czekał na niego. Czekał z otwartymi ramionami, aby powitać go jednym ze swoich szczerych uśmiechów, czułym wyznaniem i lawiną pochwał. Był łasy jego uwagi, spragniony jego dłoni, wszystkiego, co miał do zaoferowania.

Wchodząc po schodach, przeskakiwał po dwa stopnie na raz, aby jak najprędzej znaleźć się u celu swojej podróży. Wsunął klucz w zamek i przekroczył je pewnie, po czym wyciągnął słuchawki z uszu i odwiesił płaszcz na metalowy hak znajdujący się w przedpokoju. Ściągnął również buty i pozostawił je w nieładzie tuż pod wierzchnim okryciem i skierował się do kuchni, gdzie miał nadzieję znaleźć Toma. Nauczył się, że mężczyzna ma nawyk przesiadywania w tym pomieszczeniu z papierosem w ręku, książką, z której mógł wyciągnąć wiedzę odnośnie swojego lekarskiego kunsztu. Zawsze przyłapywał go w chwili, gdy bezwiednie rozchylał wargi w całkowitym skupieniu. Był taki przystojny, że aż westchnął pod nosem, uśmiechając się tajemniczo. Drżał na całym ciele, paliło go pragnienie. Pożądanie tak silne, iż nie powstydziłby się go król piekieł we własnej osobie.

Jednak gdy przekroczył próg kuchni, jego wzrok nie odnalazł w nim mężczyzny jego pragnień. Na jego czole powstała głęboka zmarszczka wyrażająca zmartwienie, bo przecież, skoro nie było go tu – gdzież mógł się podziewać? Zawsze, ale to zawsze był tutaj. Nie zdarzył się ani jeden incydent, w którym było inaczej. Nawet jeśli, zawsze pojawiał się tutaj tuż za nim, ze ściągniętymi ramionami i skruchą na twarzy. A może zawsze wtedy, kiedy jego oblicze wykrzywiało się w tym dziwnym wyrazie, miał coś na sumieniu…? Pokręcił głową, bezgłośnie przeklinając samego siebie za takie irytujące wyobrażenia. Przecież to skandal, żeby podejrzewał kogoś, czyj duch jest czysty jak kryształ wydobyty z dna jeziora! Nigdy nie dawał mu powodów do zazdrości, a wszystkie jego wybuchy z jej powodu były raczej jego omamem, niż rzeczywistym aktem nierządu.

            Zdradzić mógł go każdy z kim wcześniej był w związku, ale nie Tom. Jego Tom był inny i porządny, taki, jakiego sobie wymarzył. Był snem, który stał się rzeczywistością. Spełnionym marzeniem. Kimś, bez kogo nie wyobrażał sobie życia i przy kim pragnął się zestarzeć. Samo wyobrażenie wspólnych chwil sprawiało, że w jego podbrzuszu rodziło się stado dzikich stworzeń, które ostrymi paznokciami drażniły je od wewnątrz. Czyż może być coś piękniejszego, niż budzenie się obok miłości swojego życia? Wspólne wieczory przed telewizorem? Wyjadanie ulubionych czekoladek kupionych w przydrożnym sklepie spożywczym? Spontaniczne podróże w nieokreślonym kierunku? Zgubienie się w obcym mieście po to, aby podążać zapomnianymi już uliczkami, tych, których turyści zwykle nie odwiedzają… Kawa w kawiarni, o której nie miałeś pojęcia. Trzymanie się za dłonie w chłodne dni. Skradane ukradkiem pocałunki. Bycie ze sobą nawet wtedy, kiedy wieje wiatr. Nie poddawanie się słabościom, przeklinanie partnera w duchu za jego głupotę, gorzkie łzy. Ból. Słowa, których nigdy nie chcieliśmy usłyszeć. To wszystko składa się na uczucie najpiękniejsze ze wszystkich – miłość. Miłość gorzką jak żółć, doprawioną nutami pikantnej namiętności i kłótniami wieńczącymi swą podróż w miękkiej pościeli. Seks. Połączenie doznań duchowych z fizycznymi. Nie można go porównać do zwykłego, zwierzęcego aktu… Seks z miłości jest tym, czego każdy z nas powinien spróbować i ba, nie chcieć niczego więcej.

            Tłumacząc samemu sobie w myślach to, co wydawało mu się oczywiste, opuścił pomieszczenie z herbatą w swoim ulubionym kubku i ruszył w kierunku salonu. Jednak, zanim zdążył wejść głębiej do pomieszczenia, coś go tknęło. Do jego uszu dotarły dziwne odgłosy, jakieś jęki? Westchnienia? Trzeszczenie materaca?

„Czy ja, kurwa, mam jakąś schizofrenię?”, zapytał samego siebie w myślach, stając w miejscu. „Wmawiam sobie? A może jestem pieprznięty? To niemożliwe. Co najwyżej ogląda pornosa i myśli, że jest sam. To nie dzieje się na serio, to tylko moja głowa. Właśnie Bill… Twoja zwariowana głowa”.

Odłożył kubek z herbatą na stolik i uśmiechnął się do samego siebie. Będąc święcie przekonanym o absurdalności jego wyobrażeń, ruszył w kierunku drzwi zza których wydobywały się tajemnicze odgłosy. Co złego mogło się stać…? Kiedy opowie mu o wszystkim, zacznie się śmiać, zmierzwi mu włosy i stwierdzi, że z takim zmysłem detektywistycznym powinien zostać nie modelem, a śledczym w FBI. Musiał przyznać mu rację. Kiedyś rozważał taką karierę, jednak z czasem wszystko się zmienia. Tylko nieliczne rzeczy pozostają niezmienione i z reguły to one są tymi, o które warto walczyć.

Przystanął, przyciskając płatek ucha do płaskiej, drewnianej powierzchni. Usłyszał czyjś głos, który wyraźnie szeptał o czymś „niesamowitym” i „wyjątkowym. Jednak dopiero kiedy znajomy jego zmysłom odpowiedział czymś podobnym, serce w jego piersi zabiło gwałtowniej. Ogarnęła go panika i myśl, że może lepiej udawać, że coś takiego nie miało miejsca? Ta wiedza zniszczy go, zniszczy ich, zniszczy jego… Jednak ciekawość okazała się silniejsza, stąd nabierając pewności siebie, wszedł do środka.

            Z ciekawością przesunął wzrokiem po płaszczyźnie ścian i wypukłościach obrazów zwieszonych na nich, a kiedy nie zauważył nic podejrzanego, spojrzał w dół. Dwoje ciał pokrytych satynową pościelą do połowy, dwie pary oczu wpatrujące się w niego. Jedne z niezrozumieniem, drugie zatrwożone i niepewne. Cała krew odpłynęła mu z głowy, a on poczuł, jak jego serce skuwa bryła lodu, rozprzestrzeniając się w kierunku wszystkich członków jego ciała. Jak…? Kim jest ta kobieta? Nie potrafił wydusić słowa z ust, był w szoku. Wszystkie jego marzenia… Cała wiedza o tym człowieku i zaufanie do niego, to wszystko runęło jak domek z kart, paraliżując go. Czuł się jak puste naczynie, z którego ktoś wyciągnął duszę. A przecież przeczuwał, że źle się to skończy…

            Przestając myśleć, nie będąc pewnym niczego, zagryzł wargę i o drżących nogach dotarł do kuchni. Słyszał, że ktoś w pośpiechu się ubiera, a Tom wypowiada jego imię, starając się wszystko naprawić. Jednak on, Bill, wiedział lepiej. To, co zobaczył wypaliło ziejącą pustką dziurę w najwrażliwszych rejonach jego istnienia. Teraz, gdy jego żyłami krążył szok i adrenalina, nie potrafił nic powiedzieć. Nawet nie chciał. Uparł się, że tym, co boli najbardziej jest obojętność, a przynajmniej na chwilę obecną tak myślał.